- 'k Wou eerst een wiek ontleenen van de wieken
Van 't dartel Wicht, Vrou Venus tydtverdryf;
En dit tafereel naer ambrozyn doen rieken,
En wat al meer voegt in een cierlyk lyf.
- 'k Wou, op de wys van Nasoos liefdezangen,
Myn, citer slaen, op deeze bruiloftfeest;
En al de zael vervullen met verlangen,
Door zulk een 'schets, doch 't hart des Bruigoms meest.
- 'k Wou, op de wys der oude Feestelingen,
Een triplend lied opdeunen voor de Bruit,
Die 't rykste schoon verbeelt; dan 't weeligh zingen,
Vond luttel smaeks: ons smaekt een rein geluit.
- Wij zingen liefts hoe Godt, naer zyn behagen,
Den echt al vroegh, in 't vrolyk Paradys,
Inwyde, by het schemerlicht der dagen,
Den mensch tot nut, zyn grooten naem ten prys.
- Wy melden liefts in onze trougezangen,
Van't rechte wit, in d'echtenstaat bëoogt,
En zeken dit tafreel met goudt t'omhangen,
Dat op den toets van blanke waerheit boogt.
- Wy zoeken niet dan met vermaek te stichten,
Met blyschap, die niet smet, maer 't hart verheugt;
d' Onzuiverheit ontluistert myn 'gedichten:
Mijn pen ontleent heur' luister van de Deugt.
|
- Wel hem die dus, op 't voetspoor der Alouden,
Zich bindt aen een' volschape Koningin.
Die liefde magh nooit dorren, nooit verkouden;
Zy strekt een' schets van hooger echtbegin.
- Zij strekt een' schets van die volmaakte liefde,
Zoo vuuriglyk in 't heiligh bladt verbeelt,
Waer mee de Bruit des Bruigoms boezem griefde,
Daer zy hem op heure elpe troukoets streelt:
- Daer zy hem streelt met duizent minnelonken;
Terwyl hy heur' volmaektheen dierbaer schat,
En hoogh waerdeert, om haer steets meer t'ontfonken,
Ja meer dan ooit het zwakke brein bevat.
- Wie vindt zich niet verrukt en opgetogen,
Met Frederik, by zulk een' ryken gloedt?
Zoo is de trou eerts krachtig van vermogen,
Daer zy de ziel met reine wellust voedt.
- Hoe zal de min opluiken by die straelen,
In dit gepast en heilryk trouverbondt !
o Zalige echt ! o blyde bruiloftzalen !
Hier kust men zoet, hier kust men 't hart gezondt.
- Hier opent zich een lustpriëel van weelde,
Een malsche hof van zagte lieflykheit.
Dat men zich al het aerdts genot verbeelde,
't Haelt niet by 't zoet waer mee de trou ons vleit.
|
- Wat wil het braef geslagt van wederzyen,
Zoo hoogh gezet in 't waerdigh staetsgewaet,
Zich koesteren en heuchelyk verblyen,
Als uit deez' echt een talryk kroost ontstaet !
- Als uit deez' echt een ryk getal van zoonen,
En dochteren, 't cieraedt der huwlyxvreugt,
Voortspruiten, die in hun gedragh vertoonen,
Een blyde schets van 't vrolyk beeldt der Deugt !
- Wat zal ik u, gelukkigh Paer, nu wenschen ?
Gy hebt het al wat ik u wenschen magh.
Ik wensch alleen dat hy, die vee en menschen,
Behoedt, u hoede in voorspoet dagh aen dagh.
- En gy, die thans een' paerel aen de kroone,
Van uwen Heer verstrekt en Bruidegom,
Margréte, moogt eens eenmael, by Godts Zoone,
Een paerel zyn, belonkt van 't Geestendom.
- Daer moet u steets uw' Bruidegom verzellen,
En strekken tot een broederlyk cieraedt.
Dat geve Godt, die deeze echt wil stellen,
Tot eenen lust, bevrydt van lastigh quaedt.
- Dat geve Godt, zoo mildt in zeegeningen;
Zoo ryk vereert met glans en majesteit,
De Vreugde en Troost van al zyn lievelingen,
Hier in den tydt, hier na in eeuwigheit.
|
